Wednesday, January 9, 2013

hoşçakal

murat der toplanırsın diye, bense her seferinde bir hafta oncesinden sıkıntılanmaya, huzursuzlanmaya başlarım, bu seferler farklıydı. Metis kuzum daha üç buçuk aylıkken chicago'da yaşadığımız kiralık evimizi boşaltmış, yeni bir ev alma telaşına girmiştik. türkiye seyahatimiz daha Metis işte o kadarcıkken başlamış, izmir ziyaretimizden sonra bir de istanbul'da kalmıştık. murat amerika'da benim de çok beğendiğim evimizi almış, temizletip eşyalarımızı da yerleştirip geri gelmişken, yani döndüğümüzde herşey hazırken ben niye heyecanlıyım? istanbul'daki dairemi de kiraya vermişken, gitmeden ve kış ortasında hem de, neydi derdim? hem de annem babam arkamdan gelip evi ikinci bir parti tamamen boşaltacakken... bavullarımızı kapattık, herkes uyurken, yardıma gelen amcanız eser de dahil, herkes uyurken, sabah ezanıyla oturup yazı yazıyorum kuzularım. uçağa bindiğimde geride bıraktıklarım ve kanat açacak olduklarım beni gülümsetiyor. içim umut dolu. sevdiklerimi, beni sevenleri gördüm, görebildiğimce... istanbul'a selam olsun. ben gidiyorum. biz gidiyoruz.